Πραγματογνωμοσύνη ως Αποδεικτικό Μέσο Τοξικομανίας – Αναιρετική Διαδικασία (αρθρ. 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ ΚΠΔ) – Ελαφρυντική Περίσταση της Τοξικομανίας
Πραγματογνωμοσύνη ως Αποδεικτικό Μέσο Τοξικομανίας – Αναιρετική Διαδικασία (αρθρ. 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ ΚΠΔ) – Ελαφρυντική Περίσταση της Τοξικομανίας
1.Πραγματογνωμοσύνη ως Αποδεικτικό Μέσο Τοξικομανίας
2.Αναιρετική Διαδικασία (αρθρ. 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ ΚΠΔ)
Αναιρείται απόφαση του Τριμελούς Κακουργημάτων Αθηνών ελλείψει Ειδικής και Εμπεριστατωμένης Αιτιολογίας.
3. Ελαφρυντική Περίσταση της Τοξικομανίας
Πραγματογνωμοσύνη ως Αποδεικτικό Μέσο Τοξικομανίας
Αναιρετική Διαδικασία (αρθρ. 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ ΚΠΔ)
Η πραγματογνωμοσύνη δύναται να διενεργηθεί είτε αυτεπαγγέλτως είτε κατόπιν αιτήματος του κατηγορουμένου, με σκοπό να αφενός να καθοριστεί αν πράγματι υπάρχει εξάρτηση και αφετέρου το είδος και η βαρύτητα αυτής.
Αποσκοπεί στην ενίσχυση της δικανικής κρίσης, η οποία ωστόσο εκτιμάται ελεύθερα. Ωστόσο, το Δικαστήριο οφείλει να αιτιολογεί τυχόν αντίθετη δικανική του πεποίθηση.
Αναιρετική διαδικασία ελλείψει ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας.
Σε κάθε φάση της ποινικής διαδικασίας δύναται να διαταχθεί πραγματογνωμοσύνη είτε αυτεπάγγελτα είτε μετά από αίτημα του κατηγορουμένου, προκειμένου να καθοριστεί αν πράγματι υπάρχει εξάρτηση, όπως επίσης και το είδος και η βαρύτητα αυτής. Η πραγματογνωμοσύνη, η οποία αποσκοπεί στην ενίσχυση της κρίσεως του δικαστή, όταν ανακύπτει ζήτημα το οποίο απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις ενός προσώπου, ως αποδεικτικό μέσο, εκτιμάται ελευθέρως από το δικαστήριο, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 177 ΚΠΔ, υπό την έννοια ότι δεν το δεσμεύει η γνωμοδότηση των πραγματογνωμόνων, οφείλει όμως, όταν δεν αποδέχεται τα προκύπτοντα από αυτήν συμπεράσματα, να αιτιολογεί την αντίθετη δικανική του πεποίθηση, παραθέτοντας τα αποδεδειγμένα εκείνα πραγματικά περιστατικά, τα οποία αποκλείουν αυτά που οι πραγματογνώμονες θέτουν ως βάση της γνώμης τους. Αν δε η δικαστική πραγματογνωμοσύνη αποφαίνεται αρνητικά για την τοξικομανία κατηγορουμένου, το δικαστήριο δεν δεσμεύεται από τη θέση αυτή και οφείλει να ερευνήσει και τα λοιπά εισφερόμενα στη διαδικασία αποδεικτικά μέσα.
Ελαφρυντική Περίσταση της Τοξικομανίας
Η τοξικομανία από μόνη της δεν αποτελεί στοιχείο για να θεωρηθεί ο δράστης ακαταλόγιστος κατ’ άρθρον 34 Π.Κ. ή ελαττωμένου καταλογισμού κατ’ άρθρο 36 ΠΚ.
Μεταξύ των αυτοτελών ισχυρισμών, που μπορούν να προβληθούν επί παραβάσεων του ν. περί ναρκωτικών, είναι και ο ισχυρισμός περί τοξικομανίας του δράστη, κατά τον χρόνο τελέσεως της πράξεως, ήτοι της απόκτησης της έξης της χρήσεως ναρκωτικών ουσιών, την οποία δεν μπορεί να αποβάλλει με τις δικές του δυνάμεις, κατά το άρθρο 30 του νόμου περί εξαρτησιογόνων ουσιών 4139/20-3-2013. Ο περαιτέρω ισχυρισμός του πρώτου κατηγορουμένου, περί έλλειψης καταλογισμού ή ελαττωμένου καταλογισμού (άρθρα 34 και 36 Π Κ αντίστοιχα), δεν αποδείχτηκε βάσιμος, εφόσον η τοξικομανία από μόνη της δεν αποτελεί στοιχείο για να θεωρηθεί ο δράστης ακαταλόγιστος κατ’ άρθρο 34 Π.Κ, ή ελαττωμένου καταλογισμού κατ’ άρθρο 36 ΠΚ, ενώ περαιτέρω, δεν αποδείχτηκε ότι ο 1ος κατηγορούμενος, συνεπεία της χρήσης ή της κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών, εμφανίζει ψυχιατρικές διαταραχές, παρανοϊκές εκδηλώσεις ή ψυχωσικά επεισόδια, που επιφέρουν διατάραξη των πνευματικών λειτουργιών του και τον καθιστούν ακαταλόγιστο ή άτομο σημαντικά μειωμένου καταλογισμού. Αντιθέτως, στην προαναφερόμενη ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη, στο κεφάλαιο αυτής περί της παρούσας ψυχικής κατάστασης του κατηγορουμένου, αναφέρεται ότι το συναίσθημα ήταν απαθές, ότι ήταν προσανατολισμένος χωρίς γνωστικά ελλείμματα και ότι δεν ελέγχθηκαν ψυχωτικά συμπτώματα.
Απόφ. ΑΠ……..