ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΧΑΝΙΩΝ

Του Γιάννη Ευαγγελάτου

Πρωτοδίκη Χανίων

Υπάρχουν πολλοί δικαστές που θεωρούν ότι η απόφαση της Γ.Σ. της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, για τις  διακοπές των συνεδριάσεων 10-3, είναι μια μορφή απεργίας και συνεπώς αυτή απαγορεύεται από το Σύνταγμα, κατά τη διάταξη 23 παρ.2 εδ. β΄ αυτού. Πιστεύουν ότι οι δικαστές οφείλουν να αγωνίζονται με αρχοντιά και ότι ακόμα κι αν αδικούνται πρέπει, αφού ζούμε στη χώρα του Σωκράτη, ο οποίος, παρά το ότι καταδικάστηκε άδικα σε θάνατο και μπορούσε να δραπετεύσει, προτίμησε να πιει το κώνειο μόνο και μόνο για να τηρηθούν οι νόμοι της πόλης, έτσι και οι δικαστές πρέπει να υποστούν την αδικία μόνο και μόνο για να δείξουν ότι σε μια δύσκολη για την Ελλάδα περίοδο δεν υπάρχουν πατρίκιοι και πληβείοι.  Εξάλλου, το Δίκαιο, είναι αγαθό και συνεπώς πρέπει να καταναλώνεται άμεσα. Συνεπώς, δεν πρέπει οι δικαστές που απονέμουν το Δίκαιο να γίνονται οι ίδιοι εμπόδιο στην εφαρμογή του.
Ποιος μπορεί να πει ότι αυτές οι σκέψεις δεν είναι έλλογες;  Ποιος δικαστής δεν προβληματίστηκε, όταν άκουσε αυτά τα επιχειρήματα; Ωστόσο, ο αντίλογος είναι ακόμη πιο ισχυρός: Το δικαίωμα στην απεργία προβλέπεται πλέον και από τη διάταξη του άρθρου 28 του δεσμευτικού Χάρτη των Θεμελιωδών Ελευθεριών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε, η παραβίαση αναθεωρήσιμης διάταξης του Συντάγματος, όπως είναι αυτή του άρθρου 23 Σ, «συγχωρείται» (είναι θεμιτή), αν ο παραβιάζων ενεργεί προς διαφύλαξη υπέρτερων και μη αναθεωρήσιμων συνταγματικών διατάξεων, όπως είναι αυτές που επιτάσσουν τη διάκριση των εξουσιών, το ισότιμο και ισόκυρο αυτών, που τον τελευταίο καιρό πλήττεται βάναυσα. Εξάλλου, πως μπορεί να θεωρηθεί ότι ένας δικαστής κάνει μία μέρα απεργία ή στάση εργασίας, όταν την ίδια μέρα εργάζεται δικάζοντας τις επείγουσες και τις υπό παραγραφή υποθέσεις, συμμετέχοντας σε συμβούλια για βουλεύματα με προσωρινά κρατούμενους ή σε διασκέψεις, αλλά και μελετώντας και γράφοντας τις υποθέσεις, που έχει ήδη δικάσει; Ασφαλώς και ζούμε στη χώρα του Σωκράτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως αντιτάχθηκε στην καταδίκη του με μία μνημειώδη απολογία, αλλά ζούμε και στη χώρα των δικαστών Πολυζωίδη και Τερτσέτη, που αρνήθηκαν να θέσουν την υπογραφή τους στην καταδικαστική απόφαση του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα. Έπρεπε δηλαδή και αυτοί να υποταχθούν στο νόμο, να σεβαστούν την απόφαση των άλλων τριών δικαστών, τη θέση της πλειοψηφίας δηλαδή, να ανέβουν στην έδρα και να απαγγείλουν την επονείδιστη απόφαση; Έπρεπε να σκύψουν το κεφάλι και να δεχθούν αδιαμαρτύρητα την απόπειρα χειραγώγησης της Δικαιοσύνης από τις ξένες δυνάμεις; Η ιστορία μας διδάσκει, δυστυχώς, ότι τίποτα δε διδασκόμαστε από την ιστορία…
Το ζήτημα δεν είναι οικονομικό. Όσα χρήματα κι αν ήταν ο μισθός των δικαστών, θα ήταν λίγος! Όχι τόσο για το καθημερινό διάβασμα των δικογραφιών. Ούτε για το καθημερινό γράψιμο των αποφάσεων. Όχι για την καθημερινή ενημέρωση που πρέπει να έχουν, για τους νόμους που αλλάζουν συνεχώς. Ούτε για το ωράριο που δεν έχουν. Ούτε για τις μεταθέσεις που παίρνουν, ούτε για τις άδειες που δεν παίρνουν. Αλλά γα το άγχος και την πίεση που νιώθουν. Είναι οι μόνοι επαγγελματίες που συνειδητά κάνουν κακό σε ανθρώπους. Τους κλείνουν φυλακή, τους αφαιρούν την περιουσία, τα σπίτια τους, τους στερούν τα παιδιά τους, αποφασίζουν  για τις ζωές τους. Θέλουν να τους βλάψουν, διότι έτσι πρέπει, διότι έτσι επιβάλλουν οι νόμοι. Ποιός άλλος παίρνει συνειδητά και νόμιμα τέτοιες βλαπτικές αποφάσεις για τις ζωές των ανθρώπων; Δε γίνεται λόγος απλά για κρίσιμες αποφάσεις, αλλά για αποφάσεις που βλάπτουν, τιμωρούν, στερούν, αφαιρούν… Ποιός θα αποτιμήσει το κόστος για όλα αυτά;
Το ζήτημα είναι θεσμικό. Με τις νέες μειώσεις στους  μισθούς των δικαστών, που αποτελούν σταγόνα στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και σταγόνα σε ένα ποτήρι πικρό που ξεχειλίζει, συνεχίζεται η ατέρμονη και συστηματική υποβάθμισή τους από τα μέλη των άλλων δύο εξουσιών. Οι δικαστές να απογραφούν ως υπάλληλοι, οι δικαστές να μπουν στο ΙΚΑ, οι «κακοί» δικαστές, που έρχεται ο «καλός» νομοθέτης με το νόμο 4055/2012 να τους τιμωρήσει, να τους στερήσει το μισθό και την άδεια (μα ποιος δικαστής παίρνει άδεια;) αν καθυστερούν στην έκδοση των αποφάσεων… Στο σχέδιο του ίδιου νόμου (που αρχικά είχε τίτλο «φαινόμενα αρνησιδικίας» και αργότερα μετονομάστηκε «για τη δίκαιη δίκη», λες και υπάρχει άδικη δίκη…), ήθελαν να επεκτείνουν και τα κωλύματα εντοπιότητας σε πόλεις, που είχαν καταργηθεί εδώ και 25 χρόνια! Διατυπώνονται σκέψεις για επέκταση του ωραρίου μέχρι τις 5 και για κατάργηση των δικαστικών διακοπών, που μόνο «διακοπές» δεν είναι, αφού εκτός από τις υπηρεσίες, που οι δικαστές έχουν για ένα διάστημα, χρησιμοποιούν τον υπόλοιπο καιρό για να βγάλουν τη χρέωση… Ακούγονται από τα πιο επίσημα χείλη, μέσα στο βήμα της Βουλής, τερατώδη ψεύδη, όπως : « οι δικαστές είναι οι πιο καλά αμειβόμενοι υπάλληλοι, πιο καλά αμειβόμενοι και από τους βουλευτές» και ότι «με δικονομικά τερτίπια αφήνουν έξω τους εγκληματίες»! Μειώνεται η άδεια ανατροφής τέκνου από τους 9 μήνες, που ισχύει για όλους όσους εργάζονται στο δημόσιο τομέα, στους 5 μήνες! Δηλαδή σαν να θεσπίζουν νόμο για την επιτάχυνση της ανατροφής των τέκνων των δικαστών! Κι όλα αυτά οι δικαστές πρέπει να τα ανεχθούν αγόγγυστα και στωικά, διότι οφείλουν να μιλούν μόνο με τις αποφάσεις τους!
Πράγματι το Δίκαιο είναι αγαθό. Για αυτό και πρέπει, πρώτοι από όλους, οι δικαστές να το προστατεύσουν, αν χρειαστεί αρνούμενοι την απονομή του, από όσους θέλουν να το μετατρέψουν σε απλή διεκπεραίωση υποθέσεων και από όσους επιθυμούν να μεταβάλλουν τη Δικαιοσύνη από το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη στο πρώτο άλλοθι των πολιτικών.